عملیات حرارتی قبل و بعد از نیتروژن دهی 

قبل از نیتروژن دهی یا نیتروژن-کربن دهی به فولادها، آن ها را تحت عملیات های حرارتی آنیل نرم، نرماله، تبلور مجدد (در مواقعی که کار سرد بر روی قطعه انجام گرفته است)، تنش گیری (در مواقعی که عملیات تولیدی و ماشینکاری بر روی قطعه انجام گرفته است) و کوئنچ-تمپر (سخت کاری و برگشت) قرار می دهند. این عملیات ها به همگنی ساختار قبل از نیتریدینگ، حذف تنش های داخلی و سختی و کیفیت مناسب سطح نیتروژن دهی شده کمک می کند. فولادهای نیتروره را قبل از نیتروژن دهی، معمولاً بازپخت (آنیل) یا کوئنچ-تمپر (سخت کاری و برگشت) می کنند. این عملیات ها توسط کارخانه ی سازنده ی مقاطع فولاد نیتروره انجام می گیرد. در واقع، مصرف کننده یا کاربر، فولادهای نیتروره را در یکی از این دو وضعیت تحویل می گیرد. دمای بازپخت نرم فولادهای نیتروره معمولاً در محدوده ی ۷۲۰-۶۵۰ درجه سانتیگراد است. دمای سخت کاری آن ها نیز در محدوده ی ۹۷۰-۸۷۰ درجه سانتیگراد است. محیط سرد کردن یا کوئنچ نیز روغن یا آب است. دمای تمپر یا برگشت پس از کوئنچ آن ها نیز در حدود ۷۰۰-۵۸۰ درجه سانتیگراد است. دمای هر یک از این فرایندها برای گریدهای مختلف فولاد نیتروره در پاسخ پرسش آمده است.

فولادهای نیتروره پس از نیتروژن دهی تحت عملیات حرارتی بعدی قرار نمی گیرند. قطعات نیتروژن-کربن دهی شده را می توان تحت یک عملیات اکسیداسیون سطحی قرار داد. لایه اکسید آهن ایجاد شده به ضخامت ۱٫۵-۳ میکرون روی لایه نیتریدی می تواند خواص سایشی و مقاومت به خوردگی قطعات نیتروژن-کربن دهی شده را بهبود دهد. بهترین نتایج مقاومت به سایش زمانی به دست می آید که یک لایه ی ترکیبی با ترکیب مشخصی از فاز نیتریدی با لایه ی اکسیدی مگنتیتی به ضخامت حدود ۲ میکرون همراه شود. در صنعت عملیات اکسیداسیون پس از نیتروژن-کربن دهی را “کبود کاری” می گویند.